to górna część sukni cieszyńskiej (zdobiony haftem gorset), który doszywany był do marszczonej u góry spódnicy, tworząc razem odświętną suknię. Kobiecy strój cieszyński, początkowo noszony przez mieszczanki, zaczął silnie rozprzestrzeniać się na obrzeżach całego Śląska Cieszyńskiego. To oddziaływanie przyczyniło się do adaptacji sukni cieszyńskiej z żywotkiem na terenie Wisły. Z biegiem lat strój ten stał się głównym strojem wiślańskim, z którym identyfikowały się wiślańskie góralki. Jego adaptacja w dużej mierze wyparła tradycyjny żeński strój góralski, składający się z spódnicy (tzw. „lonty”), kabotka i jakli.
Jak więc widać suknia cieszyńska (noszona z koszułką lub kabotkiem, halką, fortuszkiem i in.) na stałe wpisała się w tradycję wiślańską jako oficjalny strój lokalny. Wpłynęło to również na modyfikację wzornictwa oraz sposobu haftowania żywotka na terenie Wisły. Tradycyjne wiślańskie żywotki były bardzo skromne i stonowane. Oplecki (część tylna) żywotka były zdobione haftem ręcznym z motywami inspirowanymi naturą – kwiatami, kłosami, winoroślą itp. W przeciwieństwie do tradycyjnego żywotka cieszyńskiego, żywotki wiślańskie zazwyczaj nie były podzielone bortą na 4 części, przez co ich piękno polegało na subtelnym charakterze wzornictwa. Aktualnie strój cieszyński jest nie tylko stałym elementem folkloru kultury góralskiej ale również produktem regionalnym, wizytówką Miasta Wisła.
